Katerina

Qualche volta

Qualche volta si apre la porta piano piano, ed entri.

Porti un vestito tutto bianco e scarpe di lino.

Ti chini e mi infili affettuosamente nel palmo della mano

settantadue dracme e te ne vai.

Ho aspettato dove mi hai lasciata

per ritrovarmi.

Però dev'essere passato parecchio tempo

perché mi si sono allungate le unghie

e i miei amici hanno paura di me.

Tutti i giorni mi cucino patate,

non ho più un briciolo di fantasia.

E quando sento chiamarmi, “Katerina”, mi spavento.

Bisogna, credo, che denunci qualcuno.

Ho conservato dei ritagli di giornale con sopra

qualcuno che, dicono, sei tu.

So che dicono bugie, i giornali,

perché hanno scritto che ti hanno sparato alle gambe.

Io so che non mirano mai alle gambe.

Il cervello è il Bersaglio,

fa' attenzione, eh?

Καμιά φορά

Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σίγα σιγά και μπαίνεις.
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου
72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησες
για να με ξαναβρεις.
Όμως πρέπει νά ‘χει περάσει πολύς καιρός
γιατί τα νύχια μου μακρύνανε
κι οι φίλοι (μου) με φοβούνται.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου
κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;

 

 Il venticinque maggio

Aprirò la porta, una mattina,
e uscirò per le strade
come ieri.
E non penserò a niente
tranne a quel pezzo di mio padre
e a quel pezzo di mare
- i pezzi che m'hanno lasciato -
e alla città. La città che hanno fatto marcire
e ai nostri amici perduti.

Aprirò la porta, una mattina,
diritta dentro al fuoco.
E uscirò, come ieri,
urlando: Fascisti !
Alzando barricate e tirando pietre,
con una bandiera rossa
tenuta su a stagliarsi nel sole.

Aprirò la porta
e non è, no, che ho paura;
ma, voglio dirti, non ce l'ho fatta
e tu devi imparare
a non scendere in piazza disarmato
come invece ho fatto io;
perché io non ce l'ho fatta,
e allora sarai perduto come me,
“così”, “vagamente”,
e ti faranno a pezzi.
A pezzi di mare, d'anni d'infanzia
e di striscioni rossi.

Aprirò la porta, una mattina
e sparirò
col sogno della rivoluzione
dentro l'immensa solitudine
delle strade in fiamme,
dentro l'immensa solitudine
delle barricate di carta,
bollata, ma non gli credere!,
di provocatrice.

25 Μαίου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.

Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις-
Προβοκάτορας.

Katerina Gogou.
Ateniese nata il 1° giugno 1940, morta suicida il 3 ottobre 1993.
Fu una delle principali attrici del cinema greco, interpretando oltre trenta film.
Poetessa anarchica. Pubblicò due volumi di poesie, Τρία κλικ αριστερά ("Tre scatti a sinistra") e
Ιδιώνυμο ("Nome proprio"); nel 1981 alcune sue poesie furono musicate da Kyriakos Sfetsas nell'album Στο δρόμο ("Sulla strada").
Altre sue poesie furono inserite nel film Παραγγελία, dedicato alla vicenda di Nikos Koemtzis.
Ma di Nikos Koemtzis racconterò un'altra volta, magari la prossima.